‘Back to normal?’
Blijf op de hoogte en volg Annelies
16 November 2012 | Zuid-Afrika, Hammanskraal
Afgelopen weekend was nog druk met oud vrijwilligers en familieleden. Heel veel chaos maar ook veel hulp. Zondag konden Marlyn en ik allebei naar de kerk wat wel fijn was, we hadden een van de kinderen bij ons, hij vond het geweldig. Voor mij was het wel confronterend om daar met hem te zijn, hij bleef in het begin steeds bij mij staan en wilde op mijn schoot zitten. Toen ik naar de andere kinderen keek en daarna hem weer zag besefte ik dat ik op dat moment zijn ‘moeder’ was, hij heeft alleen ons.
Ik ben eerder ook al 2 keer naar de kerk geweest hier. De eerste zondag was naar een kerk vlak bij, redelijk Afrikaans maar gelukkig was alles(buiten wat liedjes om) in het Engels of het werd vertaald. De tweede zondag was ik met Mark, Chris en de 4 oudste jongens mee naar hun kerk in Pretoria. Deze kerk was wat meer Europees, leek veel op mijn kerk in Woerdense Verlaat alleen liepen ze qua kleding gemiddeld zo’n 50 jaar achter. Met zingen was de Afrikaanse kerk natuurlijk veel vrolijker en swingender maar elk liedje bestond uit 3 zinnen die ze heel vaak herhaalden. De liederen in de kerk in Pretoria waren meer echt een verhaal wat ik wel kon waarderen. Daarnaast is het voordeel van naar Pretoria gaan dat je een tijdje in de auto zit en ik heb op dat moment echt genoten van die 4 jongens die elkaar het ene moment treiteren en het volgende moment weer gezellig aan het praten zijn. Het deed me denken aan vrienden en aan mn broertjes en zusje. Toen Mark me mee nam voor een gamedrive met de kleintjes zaten er ook 2 van de oudere jongens bij, toen zaten zij de hele tijd de kleintjes te plagen, ik als ‘auntie’ mag daar natuurlijk niet om lachen maar stiekem heb ik dat toch maar gedaan want die jongens hebben toch wel regelmatig erg grappige opmerkingen.
Vorige week donderdag ben ik trouwens uit eten geweest met een dochter van Mark en Chris, 4 oudvrijwilligers en Marlyn. We hebben veel over Mark gepraat wat erg fijn was. We waren bij een restaurant wat hier vlak bij is, 2 weken ervoor ben ik daar ook al geweest met die dochter. Ze had me eerst uitgenodigd voor een feestje maar Chris zei dat die mensen erg raar waren en ze wilde niet dat ik hen zou ontmoeten dus dat is uiteindelijk niet doorgegaan. Toen zijn we dus samen uit eten geweest wat erg romantisch was, we aten bij kaarslicht want de stroom was uitgevallen. Weer thuisgekomen heb ik eerst nog een tijdje bij hen in huis gezeten om te wachten tot de regen zou stoppen maar dat gebeurde niet, toen snel naar huis gerend want ik had nog een andere afspraak. Ik heb die avond samen met Violinda, zij woont hier op het terrein bij haar moeder(iemand van de staf), een film gekeken. Afgelopen zaterdag heb ik weer film gekeken met haar maar dat was een iets minder groot succes. Ik was zo moe dat ik een glas vol juice kapot liet vallen waardoor we Buhle’s bed moesten verschuiven waardoor ze wakker werd. We hebben nog geprobeerd haar weer in slaap te laten vallen maar ze wilde echt niet meer. Ze heeft dus gezellig tussen ons in meegekeken naar de film.
Afgelopen dinsdag en woensdag was de rust terug en konden we eindelijk met het ‘gewone’ leven gaan beginnen. De kinderen gingen steeds beter luisteren en we waren dus erg blij. 1 kind was minder makkelijk, een jongetje van 4 jaar. De veranderingen waren waarschijnlijk echt te veel voor hem, hij luisterde voor geen meter. Het enige wat hij wilde was ons helpen en dat kan natuurlijk niet altijd. Hij heeft adoptieouders die regelmatig hier op bezoek kwamen en deze week hoorden we dat hij dit weekend bij hen op bezoek zou gaan. Dit was natuurlijk erg spannend voor hem dus we probeerden zo veel mogelijk tegemoet te komen aan zijn gevoelens. Dit was weer lastig voor de andere kinderen waardoor gisteren en vandaag verschrikkelijk waren. De kinderen luisterden naar wat je zei, keken je aan en deden daarna precies het tegenovergestelde. De naughty chair was zowat constant bezet en op een gegeven moment zaten er 4 kinderen op stoelen te wachten tot ze weer mochten spelen. Nadat het jongetje van 4 vanmiddag enthousiast vertrok naar zijn ouders waren de andere kinderen even van slag maar daarna speelden ze eindelijk weer leuk en luisterden ze vaker wel dan niet. Morgen en overmorgen zullen dus waarschijnlijk gewoon gezellige dagen worden, maandag komt hij weer terug en we willen er nog niet aan denken hoe het dan zal gaan.
Nu we hier weer het gewone leven aan het oppakken zijn na het overlijden van Mark kreeg ik te horen dat mijn opa erg ziek is. Hij ligt al ruim een week in het ziekenhuis en dinsdag was hij er zo slecht aan toe dat de artsen hadden gevraagd om alle familie te laten komen. Gelukkig is hij toen wel weer opgeknapt maar er is nu wel constant iemand bij hem, het gaat nog steeds niet goed. Eerst was ik niet van plan om naar Nederland te gaan maar ik begin nu te twijfelen, het zou toch wel heel fijn zijn om hem nog een keer te zien en te spreken en ik weet niet of dat kan als ik pas in januari terug ga. Ik weet niet precies hoe hij er nu aan toe is, vanavond spreek ik waarschijnlijk mijn moeder en misschien kan ik dan iets beslissen.
Ik ben eerder ook al 2 keer naar de kerk geweest hier. De eerste zondag was naar een kerk vlak bij, redelijk Afrikaans maar gelukkig was alles(buiten wat liedjes om) in het Engels of het werd vertaald. De tweede zondag was ik met Mark, Chris en de 4 oudste jongens mee naar hun kerk in Pretoria. Deze kerk was wat meer Europees, leek veel op mijn kerk in Woerdense Verlaat alleen liepen ze qua kleding gemiddeld zo’n 50 jaar achter. Met zingen was de Afrikaanse kerk natuurlijk veel vrolijker en swingender maar elk liedje bestond uit 3 zinnen die ze heel vaak herhaalden. De liederen in de kerk in Pretoria waren meer echt een verhaal wat ik wel kon waarderen. Daarnaast is het voordeel van naar Pretoria gaan dat je een tijdje in de auto zit en ik heb op dat moment echt genoten van die 4 jongens die elkaar het ene moment treiteren en het volgende moment weer gezellig aan het praten zijn. Het deed me denken aan vrienden en aan mn broertjes en zusje. Toen Mark me mee nam voor een gamedrive met de kleintjes zaten er ook 2 van de oudere jongens bij, toen zaten zij de hele tijd de kleintjes te plagen, ik als ‘auntie’ mag daar natuurlijk niet om lachen maar stiekem heb ik dat toch maar gedaan want die jongens hebben toch wel regelmatig erg grappige opmerkingen.
Vorige week donderdag ben ik trouwens uit eten geweest met een dochter van Mark en Chris, 4 oudvrijwilligers en Marlyn. We hebben veel over Mark gepraat wat erg fijn was. We waren bij een restaurant wat hier vlak bij is, 2 weken ervoor ben ik daar ook al geweest met die dochter. Ze had me eerst uitgenodigd voor een feestje maar Chris zei dat die mensen erg raar waren en ze wilde niet dat ik hen zou ontmoeten dus dat is uiteindelijk niet doorgegaan. Toen zijn we dus samen uit eten geweest wat erg romantisch was, we aten bij kaarslicht want de stroom was uitgevallen. Weer thuisgekomen heb ik eerst nog een tijdje bij hen in huis gezeten om te wachten tot de regen zou stoppen maar dat gebeurde niet, toen snel naar huis gerend want ik had nog een andere afspraak. Ik heb die avond samen met Violinda, zij woont hier op het terrein bij haar moeder(iemand van de staf), een film gekeken. Afgelopen zaterdag heb ik weer film gekeken met haar maar dat was een iets minder groot succes. Ik was zo moe dat ik een glas vol juice kapot liet vallen waardoor we Buhle’s bed moesten verschuiven waardoor ze wakker werd. We hebben nog geprobeerd haar weer in slaap te laten vallen maar ze wilde echt niet meer. Ze heeft dus gezellig tussen ons in meegekeken naar de film.
Afgelopen dinsdag en woensdag was de rust terug en konden we eindelijk met het ‘gewone’ leven gaan beginnen. De kinderen gingen steeds beter luisteren en we waren dus erg blij. 1 kind was minder makkelijk, een jongetje van 4 jaar. De veranderingen waren waarschijnlijk echt te veel voor hem, hij luisterde voor geen meter. Het enige wat hij wilde was ons helpen en dat kan natuurlijk niet altijd. Hij heeft adoptieouders die regelmatig hier op bezoek kwamen en deze week hoorden we dat hij dit weekend bij hen op bezoek zou gaan. Dit was natuurlijk erg spannend voor hem dus we probeerden zo veel mogelijk tegemoet te komen aan zijn gevoelens. Dit was weer lastig voor de andere kinderen waardoor gisteren en vandaag verschrikkelijk waren. De kinderen luisterden naar wat je zei, keken je aan en deden daarna precies het tegenovergestelde. De naughty chair was zowat constant bezet en op een gegeven moment zaten er 4 kinderen op stoelen te wachten tot ze weer mochten spelen. Nadat het jongetje van 4 vanmiddag enthousiast vertrok naar zijn ouders waren de andere kinderen even van slag maar daarna speelden ze eindelijk weer leuk en luisterden ze vaker wel dan niet. Morgen en overmorgen zullen dus waarschijnlijk gewoon gezellige dagen worden, maandag komt hij weer terug en we willen er nog niet aan denken hoe het dan zal gaan.
Nu we hier weer het gewone leven aan het oppakken zijn na het overlijden van Mark kreeg ik te horen dat mijn opa erg ziek is. Hij ligt al ruim een week in het ziekenhuis en dinsdag was hij er zo slecht aan toe dat de artsen hadden gevraagd om alle familie te laten komen. Gelukkig is hij toen wel weer opgeknapt maar er is nu wel constant iemand bij hem, het gaat nog steeds niet goed. Eerst was ik niet van plan om naar Nederland te gaan maar ik begin nu te twijfelen, het zou toch wel heel fijn zijn om hem nog een keer te zien en te spreken en ik weet niet of dat kan als ik pas in januari terug ga. Ik weet niet precies hoe hij er nu aan toe is, vanavond spreek ik waarschijnlijk mijn moeder en misschien kan ik dan iets beslissen.
-
16 November 2012 - 23:48
Marije:
Mensenkinderen, het gaat van het één naar het ander bij jou! Succes en Gods zegen gewenst, ook met die beslissing! -
17 November 2012 - 10:55
Ingrid:
Hoi Annelies,
We zijn weer veilig terug hoor. Het was leuk je te ontmoeten maar de aanleiding natuurlijk niet. Hoop dat de rust nu weer keert bij jullie .
Hou vol hoor je doet goed werk!
Lieve groeten Andries en Ingrid -
17 November 2012 - 23:50
Hans En Gerrie:
Lieve Annelies
Fijn dat de rust weer een beetje terug komt.
Je bent een geweldige volunteer voor the kids.
Groetjes Hans en Gerrie -
19 November 2012 - 11:33
Karien Okker:
Hej Annelies!
Wat een avonturen maak jij mee daar!
Geniet je er toch nog wel een beetje van.
Het is daar nu lekker warm, terwijl het hier ijzig koud begint te worden.
Sterkte met alles.
Ik vind het echt super dat je dit doet, die kinderen daar hebben liefde nodig.
Liefs Karien -
20 November 2012 - 21:43
Aagje:
Dag Anne, Met heel veel plezier/bewondering/belangstelling lees ik steeds je blogs. Je hebt echt de gave om wat je mee maakt te beschrijven. En dat is niet niks. Gelukkig dat het nu iets rustiger wordt in het huis. Jammer dat je opa nu in het ziekenhuis ligt. Wij bidden voor je.
Groetjes van Janco en Aagje -
26 November 2012 - 08:56
Janine:
Annelies,
Het wordt je niet makkelijk gemaakt, ik heb bewondering voor je doorzettingsvermogen! Ik lees met bewondering je belevenissen, wat doe je mooi werk daar. Sterkte met het maken van een beslissing wat betreft je opa. Lijkt me erg moeilijk, ik zal voor je bidden! Het komt dan ineens zo dicht bij wie jij bent.. Volg je hart, dan zul je geen spijt krijgen.
Liefs,
Janine van der Maas - van Asselt
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
