Een paar dagen later

Ik heb dit gisteravond geschreven maar mn internet doet het niet meer zo goed. Ik kan gelukkig nog wel mailen en ik heb een lieve moeder dus als jullie dit lezen heeft zij het online gezet.



Van 7 tot 20 aan het werk geweest, lig je in je bed, baby nog verplaats zodat je niet al te erg hoeft wakker te worden om haar te kalmeren als ze huilt, kan je niet slapen! Ik kan je vertellen, best wel vervelend als je weet dat je weer een lange dag tegemoet gaat. Om 23:30 bedacht ik opeens dat er geen flessen melk meer voor Buhle(spreek ongeveer uit als boeklee) in de koelkast stonden dus die ben ik nog maar even gaan maken. Toen ik terug naar mn kamer liep om Buhle weer goed neer te leggen bedacht ik opeens dat zulke dagen heel gewoon zijn voor moeders.. Voor mij voorlopig geen kinderen! ;)

Dit was zaterdagavond, ik sliep uiteindelijk pas om 1 uur en werd minstens 1 keer per uur wakker gemaakt door Buhle. Zondagmorgen om 7 uur begonnen, Jonna en Darin gingen om 8 uur met hun kinderen naar de kerk zodat ze er even uit waren. Vanaf 10 uur waren er verschillende mensen die ons konden helpen met de kinderen. Het lukte me wat beter om taken over te dragen aan anderen en de kinderen waren makkelijker dan zaterdag.

Gisteren ben ik weer verhuisd, Marlyn had mijn oude kamer en ik ben daar weer bij gekomen. Nu heb ik dus een van de mindere bedden. Ook Buhle is mee verhuisd, we hebben haar een ander bed gegeven waar zij en haar speen niet in de zijkanten kunnen liggen. Daarnaast hebben we haar afgelopen nacht 5 spenen gegeven, zodat ze er altijd een kan vinden. Ik ging om 23 uur slapen en werd om 3 uur wakker van een jongetje dat lag te huilen in een van de andere kamers. Ik was helemaal verbaasd dat het al 3 uur was en Buhle nog niet gehuild had. Uiteindelijk heeft ze de hele nacht doorgeslapen!

Vandaag lukte het me nog beter om taken over te dragen en we hebben een schema gemaakt waarin we ook pauzes hebben ingepland. Vandaag heb ik alleen ’s ochtends een uurtje pauze gehad maar morgen zal dat meer zijn. Daarnaast hebben we de eet-, drink- en slaaptijden van de kinderen vervroegd om het beter te laten passen bij de schooltijden van de kinderen van Jonna en Darin. Vanavond konden ze absoluut niet in slaap komen, we moesten een half uur het geschreeuw ‘auntie Allelies, auntie Alleliehies’ negeren. Zoals je ziet spreken ze mn naam niet echt goed uit, maar het is al een stuk beter dan in het begin, toen werd ik soms auntie Alex genoemd door de kinderen. De mama’s, dat zijn de vrouwen die hier een vaste baan hebben, noemen me auntie. Daar moest ik wel erg aan wennen, het is onpersoonlijk maar je doet er niets aan.

Ik heb eindelijk de vaste tuinman en schoonmaakster ontmoet, zij hadden 3 weken vakantie en zijn vandaag weer begonnen. Het zijn super lieve mensen die echt veel om de kinderen geven dus dat komt helemaal goed. Hun Engels is niet geweldig maar ze praten wel tegen me, dat is al een stuk beter dan anderen die voornamelijk met elkaar praten in hun eigen taal. Marlyn en ik doen ons best om in het bijzijn van anderen Engels te spreken, maar het is toch echt makkelijker om in het Nederlands met haar te praten. Darin zei dat mn Engels wel oke is dus daar vertrouw ik maar op.

Zoals jullie merken gaat het wel weer wat beter met me, dat komt mede door jullie reacties. Het doet me echt goed dat er zo wordt meegeleefd! Jullie bemoedigingen en het vertrouwen dat daar uit blijkt emotioneren me soms maar geven vooral veel kracht en zelfvertrouwen, bedankt!